Drummer zonder hoofd, deel 4: Simon Phillips
Blog 08-05-2014 09:47
Ik kon het niet laten. Er was ruimte rond de kit en ik heb ook heus een paar goeie foto's geschoten, maar deze hieronder maakte ik uit mijn beginpositie. Simon Phillips is toch altijd weer kleiner van postuur dan je denkt! Een mooie uitdaging voor een fotograaf, zeker als hij op een wat hoger podium zit, zoals bij Toto maar ook bij Hiromi op North Sea Jazz in 2012.
Bij Drumland in Lijnden op 1 mei jl. stond zowaar een ladder rechts voorin de zaal. Daarvanaf was het leuker foto's maken. Ook schoot ik met de iPhone dit brakke filmpje:
Hij doet iets heel moeilijks, dubbels in sextolen-feel met rechts en een standaard jazzridepatroon in vieren met links (of zoiets), en dat na een verhaal over opwarmoefeningen en hoe hij die vroeger complex maakte om zich niet te vervelen... Het was een grappig moment tijdens zijn clinic ('Do I remember how to play this?'), waarin hij verder kostelijke anekdotes vertelde, stukken van zijn eigen Protocol II-album speelde en uitgebreid soleerde. Enfin, je hebt de verslagen wellicht al gezien op deze site, het was zeer de moeite waard. Slagwerkkrant filmde de clinic met GoPro-cameraatjes, dus blijf de site in de gaten houden.
Simon Phillips, wie heeft er geen verhaal mee? Met zijn discografie kun je alle kanten op. Aangezien de man niet heel veel uitbrengt momenteel, dacht ik deze blogpost te voorzien van een aantal van mijn favoriete Phillips-tracks uit zijn jongere jaren. Gewoon in een Spotify-afspeellijst. Klikken maar, en luister terwijl je leest. Ik hoor zijn wilde werk met Derek Sherinian en Planet X heel graag, of de perfecte tracks die hij op verschillende albums van Joe Satriani inspeelde, maar ik ga liever terug naar écht vroeger. Wist je dat hij het titelnummer drumde van Robert Palmer's debuut Sneaking Sally Through The Alley uit 1974? Terwijl alle andere tracks door Joseph 'Zigaboo' Modeliste of Bernard Purdie zijn gedaan?
Wanneer werd ik mij bewust van Simon Phillips? Misschien met het album van Phil Manzanera's 801, Listen Now (1977). De break in City Of Light (op 4.26 min.) heb ik wel duizend keer geluisterd destijds, me afvragend waarom dat zomaar mocht en hoe hij dat dan had verzonnen... Of was het toch een jaar later Duncan Browne's hit Wild Places? (Nog niet op Spotify te vinden.) De eerste keer dat ik dubbele bassdrum op de radio hoorde? Ik vraag me nu af of ik dat hele concept toen wel begreep... In elk geval begon ik Simon Phillips te volgen.
Judie Tzuke (vooral Welcome To The Cruise), Stanley Clarke's Rocks, Pebbles And Sand (een sessie waarover hij ook in Drumland een en ander vertelde), Toyah... En in 1980 natuurlijk zowel het titelloze debuut van de Michael Schenker Group (de openingsfill van Feels Like A Good Thing!) en Jeff Beck's There And Back, een LP die ik grijs heb gedraaid. Allereerst vanwege Space Boogie, die idiote 7/4 shuffle, en ten tweede vanwege The Pump. En dan Phillips' geluid en Jeff Beck, en Mo Foster, en Star Cycle en dit en dat... Nog steeds te gek.
Ondertussen was er de samenwerking met Pete Townshend, waarvan album White City mijn favoriet blijft (1985). White City vond ik mooi, prachtig zelfs, al heb ik het de laatste tien jaar niet meer gedraaid. Face The Face blijft hier en daar opduiken. Februari 1986 was ik een van de vijfhonderd aanwezigen bij een clinic in Bunnik. En daar deed Phillips voor hoe hij de Face The Face-shuffle zowel links- als rechtshandig leidend kon spelen, waarmee hij de vermoeidheid buiten spel zette. Logisch, toch? Ik moest er toen al van zuchten en dat doe ik nog steeds.
Natuurlijk zat Phillips vervolgens op de drumkruk toen The Who weer ging toeren in 1989. Ze noemden het de The Kids Are Alright Tour, ze speelden Tommy bijna helemaal en ze werden verguisd door de critici, maar ik heb genoten van de liveregistratie. Deze heet Join Together op cd (nog niet op Spotify) en is in 2005 als 3-disc dvd uitgebracht als Quadrophenia And Tommy Live With Special Guests op dvd (Quadrophenia is van een latere tour met Zak Starkey op drums). Op Youtube vind je een deel van de beelden terug, maar de kwaliteit is niet overal te gek.
Enfin, zoiets dus. Ik waardeer Simon Phillips' werk met Protocol, PSP en wat hij met Hiromi en Anthony Jackson liet zien en horen tijdens North Sea Jazz 2012 was een belevenis, maar vraag me niet om Toto op te hemelen. Ieder zijn meug, toch? Ik geef je wel tot slot een Youtube-video, een officiële, gefilmd in de Atlas Arena in Lodz in Polen, vorig jaar. De nieuwe Toto-dvd heet 35th Anniversary Tour - Live In Poland (Eagle Rock/PIAS). Nog eenmaal Rosanna door Simon Phillips, voordat ze in handen kwam van Keith Carlock en Shannon Forrest.