Release van de week: The Preacher Men - Royal Flush
Vandaag verschenen: 26 januari 2024
Muzieknieuws 26-01-2024 13:56
Onze Release van de Week is een van de favoriete genres van uw redacteur van dienst: Hammond trio’s! Natuurlijk het geluid van het Hammond-orgel, de immer aanwezige bluesy ondertoon, de allesbepalende rol van de groove, maar ook de wonderbaarlijke tijdloosheid. In mijn oren klinkt een Hammond trio al sinds eind jaren zestig als het hipste dat ik ooit heb gehoord. Luister naar dit heerlijke album van organist Rob Mosterd, saxofonist Efraïm Trujillo en natuurlijk drummer Chris Strik.
Door Bouke Bijlsma
Elke vrijdag verschijnen er honderden nieuwe albums. De redactie pikt er regelmatig een uit om voor te stellen, inclusief een Spotify-playlist en video.
Over favorieten gesproken: Chris Strik! Wat een held. Chris is zo’n drummer die altijd een magische groove neerzet, zelfs als hij simpelweg met een brush over een vel veegt, een doodsimpele begeleiding neerzet of een losse klap op een tom slaat. Er gebeurt altijd iets; en dat is de magie die we zoeken.
Op deze video zie je een lekker lang live stream concert uit 2020
Mijn favoriet op Royal Flush is het mierzoete Amen; niet mierzoet vanwege de melodie of de akkoorden, het is zelfs geen balllade. Nee mierzoet omdat Chris hier een schaamteloos basic bluesshuffle neerzet die op een heel zoete manier de pas erin houdt, precies zo zoet als fijn is. Sorry, moet ik zelf weten…
Lekker uptempo is titelnummer Royal Flush, en ook lekker chaotisch hier en daar. Natuurlijk pakt organist Rob Mosterd lekker uit op zijn twee toetsenborden, terwijl hij de voetbas lekker laat doorlopen. Ik ben altijd onder de indruk van drummers die in dit soort settings de opwinding in de feel weten te houden, omdat een Hammond-bas nou eenmaal altijd minder pittig is dan een echte snarenbas.
In Sweet Tooth kan Chris lekker uitpakken met een funky groove in New Orleans-sferen, en doet hij zelfs een solo feature zonder een tel de groove los te laten.
Het zou flauw zijn om te zeggen dat saxofonist Efraïm Trujillo zijn moment pakt in ballad The Freedom Trail, want hij pakt zijn moment in alle tracks. Het is mede zijn fijne jazzy toon en nootkeuze die overal de muzikale spanning erin houdt, en hij heeft de soul die je nodig hebt in deze muziek, want de feel is hier bijna gospel. Let ook op de fijne, lichte manier waarop Chris met niet dwingende bekken- en hihat-accenten de trage groove laat lopen en swingen.
Over uitsmijter Pacing zeggen we lekker niks: laten we het erop houden dat Chris Strik de hoofdrol pakt (nou ja, in mijn licht bevooroordeelde oren dan :-)
