De Juan Blog deel 5 – Activiteiten onderweg

Juan van Emmerloot tourt door Italië met de Stef Burns League

Artist news 16-12-2024 09:12

Om 11:20 wordt ik opgehaald door Stef’s beveiliger Mauro. Hij zal mij en Stef naar de locatie brengen waar we op de tourbus zullen stappen. Let op: om kosten een beetje te besparen huren wij de bus van een muzikant die een aantal tour-vans bezit die hij als nevenactiviteit verhuurt aan bands en PA-bedrijven. Deze keer reizen we in de voor ons bekende bus, een verlengde sprinter met dubbele cabine. Deze bus heeft trouwens de bijnaam ‘banana gialla’ (gele banaan) gekregen. Met deze bus reizen we op deze tour met Alberto (die altijd alle tours onvermoeibaar achter het stuur zit), Domenico de drum-tech, Federico onze nieuwe backline assist, Stef, Paola en ik kris-kras door Italië.

Wanneer we compleet zijn en alles netjes ingepakt achter in de bus zit, rijden we Milaan uit om op weg te gaan richting Bolzano waar we ons 3e concert gaan uitvoeren.

Eenmaal 30 minuten onderweg op de Autostrada maken we meteen al onze eerste stop bij de Autogrill (dat zijn de bekende tankstations in Italië waar je altijd lekkere snacks en heerlijke koffie kunt nuttigen). Het is lunchtijd dus dat wordt effe iets uit de vitrine kast bestellen en staand opeten. En daarna un doppio macchiato, want dat is al een lange tijd mijn favoriete kopje koffie in dit mooie land.

Tja, en dan moet er natuurlijk ook nog effe een snack voor onderweg mee hè? Ik beloof mezelf plechtig dat ik de hele tour doe over deze mooie voorraad chips… (we’ll see what happens).

We hebben nog dik 2,5 uur rijden te gaan, dus al gauw begint ieder aan zijn bus-activiteiten: Stef is vooral actief met het geven van radio-interviews over de telefoon, posten op social media en languit ontspannen op zijn favoriete plek in de bus, namelijk de hele achterbank. Paola en ik zitten deze tour samen op de op één na achterste bank. Naast onze grappige conversaties (zij praat niet zo heel goed Engels, en ik voor geen meter Italiaans, maar we hebben altijd de grootste lol in hoe wij communiceren) leest zij graag romans. Wij proberen elkaar trouwens wel steeds tijdens de tour wat bij te brengen op taalgebied, maar dat gaat heel langzaam. Maar wanneer we samen spelen, spreken wij echt dezelfde taal… En de crew? Meestal zijn die non-stop druk in gesprek en wordt er hard gelachen… maar het is nu opvallend rustig. Ach, is ook wel lekker voor een keer.
Zelf ben ik met van alles bezig tijdens zo’n rit; planning voorbereiden voor 2025 voor de Groove Impact Academy, communicatie met Dan Brigston m.b.t. de drum-notatie aanpassingen van de 4e druk van mijn lesmethode, en veel luisteren naar de ruwe mixen die ik gemaakt heb van de diverse albums en songs die ik aan het produceren ben.

Het begint te schemeren terwijl we tussen de bergen van Noord-Italië rijden. Schitterend toch hoe de ondergaande zon de kleuren goudgeel doet lijken als ie op de bergtoppen schijnt. Ik zie trouwens helemaal geen sneeuw hier…. Het is toch december?

We komen de stad Bolzano binnen en ik heb het idee dat dit een goed georganiseerde gemeente is; er rijden sjiekere auto’s rond en de gebouwen zijn goed onderhouden, de straten zijn schoon en de OV bussen zijn allemaal mooi gepoetst. Van alle shows die ik ooit in Italië gespeeld heb (ook de tours die ik langer geleden met Snowy White deed, meegerekend), kan ik me niet herinneren dat ik hier ooit geweest ben.

Omdat de show al om 21:00 gepland staat, wat voor Italiaanse begrippen erg vroeg is, rijden we meteen naar de gig om de boel op te stellen en de soundcheck te doen. Bij aankomst worden we heel erg hartelijk ontvangen door de lokale promotor en zijn crew. Bij binnenkomst wordt de band meteen aan de Strudel en andere heerlijke versnaperingen gezet terwijl onze crew alle spullen de trap af naar binnen sjouwt.
Sudwerk is een heel klein zaaltje; het lijkt wel een soort mini discotheek. Ik raak in gesprek met de promotor en vraag hem op de man af hoeveel kaarten die verkocht heeft… ik weet namelijk voor wat voor prijs deze band aangeboden wordt, dus ben ik (omdat mijn ondernemende geest dan actief wordt) gewoon benieuwd hoe hij dat rond gaat krijgen.
Hij heef 70 kaarten verkocht en het zaaltje heeft een max capaciteit van 150 personen! Volgens mij wordt dit het kleinste zaaltje waar we onze show gaan neer zetten. Ah nee…. Ik herinner me nu dat we ook wel eens op een verjaardagsfeestje van hele rijke mensen in hun tuin hebben gespeeld ergens in Toscane; daar waren toen 30 mensen waar we voor speelden!

We stellen de boel op, doen een korte soundcheck van 20 minuten en Alberto vraagt of ie effe achter mijn kit mag. Uiteraard mag hij dat, want je moet weten dat onze tourmanager eveneens drummer is in een Rolling Stones tribute band. Hij is helemaal weg van de Aquarian vellen die ik gebruik. Mooi, wanneer hij aan het drummen gaat kan ik in de zaal staan om te kijken hoe het klinkt. Zo dan! Er komt een lekkere mix van het akoestische geluid van de bühne en de sound die door de PA komt. Dat wordt een leuke avond for sure. Niet lang daarna zitten we weer aan tafel in een nabijgelegen restaurant, op de 3e verdieping. We hebben niet heel veel tijd, want de show start over een kleine anderhalf uur. Grappig dat me opvalt dat ik me hier dus gewoon met Duits verstaanbaar kan maken, en zelfs de inrichting en het menu heeft voor mijn begrippen helemaal niets Italiaans; ik bestel dan maar een schnitzel, want die heb ik al in geen eeuwigheid op. Oh en een heerlijke Weizen bier van de lokale brouwerij….want Sudwerk blijkt dus een bierbrouwerij te zijn! Hup een heerlijk doppio macchiato achterover gewerkt en we dalen af naar de zaal waar de menigte ons opwacht…. Hahahaha helemaal geen Rock en Roll verhaal dit hoor: er staan allemaal hele vriendelijke mensen te wachten, terwijl er heel zachtjes muziek gedraaid wordt. Geen discotheek dus! En opvallend is ook dat er heel rustig gesproken wordt, wat in Italië ECHT wel een uitzondering is!

We trekken ons terug in ons kleine maar fijne geïmproviseerde dressing room die vlak naast de linkerzijde van mijn drumkit opgebouwd is. Stef vertelt me, terwijl hij een prop papier van een oude setlist in zijn hand heeft: “Brother, I suddenly remember from playing here in Bolzano, that every time I want to throw something away…there are no trashcans here, but it’s such a clean city…How do they do it?” En 3 minuten later staan we te knallen voor een 90 koppig publiek. Maar die kennen al onze nummers, uitgaand van de air-drummende bewegingen van enkele toeschouwers en meezingende fans. De vibe is fantastisch en het wordt een prachtige show. Het geluid is weer stevig, maar lekker warm, zo hoor ik later bij het uitdelen van wat handtekeningen en de korte gesprekken die we na de show voeren met mensen uit het publiek. Er komen drie heren naar me toe die me met glunderende ogen komen vertellen dat zij heel erg genoten hebben, met name van mijn drumwerk: “Your hands are like hammers!” Waarop ik denk: “ja wacht eens even, ik ben toch zeker geen klusjesman??!”

De zaal loopt zoetjes aan leeg, wij wachten netjes tot de crew alles ingepakt heeft en in de bus heeft geladen, waarop we vertrekken naar ons hotel. We zijn in het Mariott geboekt waar de kamers zo groot zijn als een woonkamer en joepie wat een heerlijk bed! Ik spring gauw onder de douche en hup meteen maar wat slaap inhalen nu…. Morgenochtend schrijf ik de blog wel hoor!

Naar Blog 6: Gig cancelled!! - een onverwachte ‘day off’