Zildjian Day 2014 - Live Report

Eerste Benelux editie met Mike Mangini, Gavin Harrison en de top van de lage landen

Muzieknieuws 17-11-2014 12:11

door Bouke Bijlsma, Dennis Boxem en Erk Willemsen

Vandaag, de maandag na een geslaagde eerste Zildjian Day in Nederland, maken we de balans op. Het was een bijzonder mooie dag daar in een volledig uitverkocht Energiehuis te Dordrecht (een fraaie nieuwe locatie; ga er eens kijken!). Opvallend was dat het publiek van de eerste tot de laatste noot, dus ruim vier uur lang, aandachtig en enthousiast bleef staan kijken, en vragen stellen, en genieten van het zeer afwisselende programma (powered by Zildjian-importeur Hoshino Benelux en Slagwerkkrant). Bekijk hieronder - in omgekeerd chronologische volgorde - het realtime online verslag dat we gedurende de dag maakten.

Bekijk hier de videocompilatie

De korte, felle sounds van Mike Mangini
Als Mike Mangini begint te spelen, lijkt hij een grote voorkeur te hebben voor snelle combinaties met dubbele bassdrum en snaredrumrolls. Later legt hij uit: 'Ik begon gewoon een beetje op te warmen, de snelheid van mijn voeten en mijn handen voelen, een beetje uitbouwen, een groove neerzetten, wat onregelmatige maatsoorten, iets melodisch over de toms, een nieuwe maartsoort neerzetten, fills, breaks; dat noem je improviseren. En improviseren dat moet iedereen kunnen, zonder red je het niet; niet alleen ik of andere muzikanten, maar ook een politieman of een brandweerman moet dat kunnen. Je kunt niet alles van tevoren plannen en weten, dus zorg dat je alle elementen die je nodig hebt beheerst, en ermee kunt spelen.' 

Daarna speelt hij mee met een song van Dream Theater. Gaat natuurlijk alle kanten op, qua maatsoorten en muzikale wendingen, en het is bijna ongelooflijk hoe Mangini werkelijk alles meepakt, het kleinste detail. Soms zacht en afgemeten, soms met volle power. Je hoort daarbij dat Mangini bij zijn bekkenkeuze blijkbaar op zoek was naar korte felle sounds, ook heeft hij een aantal bekkenstacks en meerdere closed hihats in z'n set; geen man van de doorzingende cymbalsounds. En dat is ook wel logisch; met al die snelle opeenvolgende frases mogen de aanslagen niet eindeloos doorklinken, want dan wordt het een grote brij. Mangini legt ook nog uit hoe hij zijn bekkenset uitzoekt om te klinken bij de sound van Dream Theater, en ook hoe hij graag hoge toms speelt bij hoge noten en zijn floor bij lage passages. 'It's not that complicated...'

Tot slot speelt Mangini mee met een drumloop in 11, en rollt daarbij met bijna onvoorstelbaar gemak over de hele set, compleet met kruislingse slagen, en met een inderdaad bijna volmaakte gelijkwaardigheid tussen links en rechts: Mangini's specialiteit. Als hij klaar is en iedereen heeft bedankt, roept hij alle drummers die gespeeld hebben nog een keer op het podium voor een donderend eindapplaus. Een mooie afsluiting van een zeer geslaagde eerste Zildjian Day in Nederland. We hopen dat hiermee een nieuwe traditie is geboren.

Gavin Harrison en de oneven maatsoorten
Gavin Harrison houdt duidelijk van een heldere bekkensound. Zijn cymbals snijden door merg en been onder zijn complexe grooves, vaak met oneven maatsoorten; of het nu zijn felle hihat is, zijn ride, de set kleine (zelf bedachte) minibekkentjes, of die gemene china linksboven zijn hihat. Wonderbaarlijk hoe mooi die kleine minigongetjes klinken, trouwens; bijna gestemde percussie.
Op een vraag uit het publiek over het spelen van onregelmatige maatsoorten vertelt hij een mooi verhaal over de muzikale klank van elke odd meter. Zo zingt hij voor hoe een 5 klinkt of een 7, daarmee benadrukkend dat je niet moet tellen, maar luisteren en muziek maken. En ter geruststelling: iedereen kan 2 spelen en 3; bij een onregelmatige maatsoort moet je gewoon in de gaten houden hoe veel 2en je speelt en waar de 3 begint. Om vervolgens alle hoop weer de grond in te boren met een totaal onnavolgbare track in 19...

Dan nog een wijze les over het leren spelen van een partij, en de verschillende levels die je daarbij doorloopt:
1. De patronen kunnen spelen 
2. De patronen in time kunnen spelen (maar dan echt)
3. Zo comfortabel spelen, dat je echt naar de andere muzikanten kunt luisteren
4. Zo volkomen beheersen dat je vrij kunt gaan improviseren over dat muzikale idee
Je kunt nooit op level 4 komen zonder de eerste 3 te doorlopen. Bij sommige tracks is dat een kwestie van een paar keer spelen, bij andere duurt het zomaar een maand voordat je zelfs maar aan level 4 kunt denken.

Bij de volgende track die hij speelt, lijkt Harrison erop gebrand zo veel mogelijk zijn bekkens te hiliten; blijft wonderbaarlijk hoe helder die cymbals door de volle complexe drumpartijen heen blijven klinken: 'Ik speel al Zildjian zo lang als ik drum; ik hou van de volle muzikale sound, en wees nou eerlijk; Zildjian is nog altijd een referentie voor andere bekkenmakers.'

Hans Eijkenaar
MC Cesar becommentarieerde het miniconcert van Hans Eijkenaar tijdens de uitverkochte Zildjian Day terecht als 'Dat stond als een Eijk'. Prachtig hoe hij 'diep' ging en besloot met een tergend laidback gespeelde 'lege' balladgroove. 

Hans Eijkenaar begint als enige met brushes, en heeft zo in een keer de volle aandacht van publiek. Eerst jazzy, en dan al snel met onvoorstelbaar snelle funky fills over een rechte groove. Mooi ook voor de liefhebbers van de klank van bekkens bespeeld met vegertjes; nou ja, eerlijk is eerlijk Eijk beukt gewoon ongenadig hard met die dingen op zijn cymbals. Als hij zijn stokken erbij pakt, speelt hij snelle, complexe snare/bass-variaties. Een behoorlijk overtuigende performance weer van deze Nederlandse topdrummer.

 

Trio Patrick Dorcean
Patrick Dorcean heeft even technische problemen met de begeleidingstape, maar begint daarna met volle overtuiging aan een groovende fusiontrack met veel hihatvariaties. Een mooie vloeiende stijl, lichtvoetig, met subtiele fills en verrassende overgangen. De tweede  track is een langzame funky jazzrocktrack met dominerende basgitaar, en vreemde ritmische wendingen, live gespeeld door bassist en een toetsenist. Dorcean speelt daarover, heel relaxed en muzikaal, met de nodige metrische modulaties. Opnieuw een mooie afwisseling, en een drummer met een verrassend, persoonlijk verhaal.

 

Miniconcert Joost Kroon
Joost Kroon begint rustig bijna verstild op zijn toms en bekkens. Daarna een mooie open beat, met veel gevoel voor klank en dan gaat het loos. Vervolgens zo'n lekkere funky beat waar Kroon het patent op heeft, met een mooie snareklank en veel variaties op de hihat. Daarna een jazzgroove met een mooie uitzingende bekkenklank; wij herhalen mooie uitzingende bekkenklank... In zo'n setting hoor je volle zingende sound van zo'n jazzride. Hij speelt over een tape met jazzy begeleiding met sax en percussie; moet wel zijn vaste band sinds jaar en dag New Cool Collective zijn. Een mooie subtiele afwisseling na het pure geweld van het drumduo hiervoor.

 

Drumduet Koen Herfst en Jimmy van den Nieuwenhuizen
Na een korte welkomstvideo met onder meer Lars Ulrich, Manu Katche, Gregg Bissonette en Peter Erskine is er het eerste optreden op het podium. Koen Herfst en Jimmy van den Nieuwenhuizen hebben speciaal voor vandaag een mooi drumduet ingestudeerd. Ze beginnen akoestisch op de randen in het donker, daarna knalt het licht aan, en begint een trancy dancebegeleiding waarover de twee elkaar afwisselend uitdagen en samenspelen.

Als de tape stopt, soleren Koen en Jimmy om en om rond een herhalende gezamenlijke break; Jimmy met mooie open tom- en snarefills; Koen met veel dubbele-bassdrumgeweld. De uitsmijter is een snelle Armin van Buuren-achtige dancetrack waarover het duo een mooi georchestreerde dubbele drumpartij speelt. Dan een plotselinge stopbreak en de afgeladen zaal gaat uit zijn dak. En daarna meteen op dubbele kracht verder; een ouwe dancetruc die altijd werkt! Dus waarom niet nog een keer? Na deze stop gaat het verder met een fikse versnelling. Het hakt erin. Na het applaus heeft dit kersverse drumduo wel een knuffel van MC Cesar Zuiderwijk verdiend.

Jubal Drum & Bugle Corps
De Zildjian Day 2014 is begonnen. Opening door Jubal Drum & Bugle Corps. Vijf basdrums, drie snaredrums, twee tomsets en drie bekkenspelers, en die laatsten spelen vandaag natuurlijk de hoofdrol. De groep speelt een serie korte fragmenten, waarbij de bekkens een indrukwekkende show geven, zowel wat betreft klank als choreografie. Terwijl de bassdrums in haast onnavolgbaar samenspel de basis neerzetten, en de snaredrums en toms staccato en fel invullen, laten de drie spelers hun bekkens afwisselend zingen, knallen, fluisteren en zoemen en zinderen. Mooi om te zien hoe ze in volle concentratie, met soms wijdse gebaren de bekkens vol laten uitklinken, en dan weer met een korte beweging tegen het lichaam de klank afdempen. Indrukwekkende controle. Zo snel als ze begonnen is het plotseling ook weer afgelopen. Een mooi begin van deze bekkendag.

MC Cesar
De Zildjian Day 2014 werd door Cesar Zuiderwijk – ‘Ik ben vandaag de MC’ – aan elkaar gepraat; op de charmante, losse en relaxte manier die we inmiddels van hem gewend zijn. De Golden Earring-drummer heeft na vier avondvullende theatershows (en talloze losse events en projecten) voldoende  materiaal om op elke situatie in te springen met een anekdote, een grapje, een drumgedichtje of gewoon een lekker stukje drummen (met een stel plastic worsten of gewoon met de stokken op een augurkenblik). MC Cesar verklaarde tussen neus en lippen nog even zijn nadrukkelijke liefde voor de hoofdrolspeler van de dag: ‘Ik speel al mijn hele drumleven, dus ruim vijftig jaar, op Zildjian. Ik ben maar één keer vreemd gegaan, en daar had ik meteen ontzettende spijt van. Dus drummers, doe dat niet, vreemdgaan. Ik zag mijn eerste Zildjian bekken in de etalage van een muziekwinkel, en was meteen verliefd. Dat is altijd zo gebleven.’