Ed Warby in Vuur & Ayreon

Exclusief online interview

Muzieknieuws 12-10-2017 16:10

Ed Warby, een van Nederlands beste metaldrummers, was de afgelopen tijd flink in het nieuws. Medio september speelde hij drie dagen in 013 met het bijzondere (en zeldzame) live project van Arjen Lucassen: Ayreon Universe; met Anneke van Giersbergens nieuwe band Vuur debuteerde hij met het album "In This Moment We Are Free – Cities". In dit exclusieve online artikel lees je een uitgebreid interview met Ed Warby en een mooie recensie van het Vuur-album door Wouter Dielesen.

 

door Bouke Bijlsma en Wouter Dielesen

Op 15 september zagen wij in 013 (Tilburg) Ayreon, het progmetalproject van Arjen Lucassen. Bijzonder, want Lucassen is een echte studiomonnik, die niet graag in het openbaar musiceert. Voor Ayreon Universe, een ‘best of show’ met nummers van alle negen projectalbums, maakte de componist-gitarist echter een uitzondering. Het resultaat, een bijzondere, uitverkochte concertreeks van drie dagen, werd door de liefhebbers juichend ontvangen. Voor ons was het een buitenkansje om Ed Warby – Ayreon-drummer sinds jaar en dag – live aan het werk te zien met zijn precieze maar bevlogen spel, zijn stevige sound en uit alles herkenbare feel.


Ook bij Vuur, een nieuwe progressieve metalformatie rond zangeres Anneke van Giersbergen, is Ed Warby de man achter de trommels. In de recensie verderop in dit artikel schrijft Wouter Dielesen over debuutplaat In This Moment We Are Free - Cities: ‘Zijn spel is bepalend voor de elf tracks. Neem het stuwende spel en de rollende kicks in opener My Champion - Berlin, de grootse slagen en accenten in het slepende Time - Rotterdam, of het messcherpe Days Go By - London. Warby krijgt volop de ruimte, maar neemt nauwelijks de lead.’


In dit exclusieve online artikel lees je een interview met Warby, die uitgebreid ingaat op zijn aandeel deze twee projecten, zijn persoonlijke uitdagingen, zijn drumsound en zijn toekomstplannen.

 

GRUWELIJK KRITISCH
De Ayreon-shows waren muzikaal behoorlijk uitdagend en daardoor spannend om te doen. Wat waren daarbij de grootse uitdagingen?
De grootste uitdaging was om het Ayreon geluid zo getrouw mogelijk neer te zetten zonder degene die dat geluid voor het grootste deel bepaalt: Arjen Lucassen. En daar hebben we met de hele band een half jaar lang keihard voor gerepeteerd. De fans kennen elke noot op die albums door en door, en die nemen geen genoegen met een veredelde coverband die halfbakken interpretaties van hun geliefde nummers brengt. Arjen trouwens ook niet; die heeft er samen met musical director Joost van den Broek tijdens de repetities wel voor gezorgd dat z'n visie intact bleef. Voor mij was het daarnaast even wennen dat een hoop stukken ingekort of anders gearrangeerd waren om meer nummers in de set kwijt te kunnen. Hierdoor ging ik met repeteren als Ayreon-veteraan nog verrassend vaak de mist in.’

Hoe ging dat op de avonden zelf? Tevreden?
‘Wie me een beetje kent weet dat ik zelden tot nooit echt tevreden ben. Ik ben gruwelijk kritisch op mezelf en vind het niet snel goed genoeg. Dat gezegd hebbende denk ik wel dat ik de tweede avond het best gespeeld heb, en die show wordt gelukkig gebruikt voor de DVD/Blu-ray. De eerste avond was vooral overleven. We hadden 's middags al een complete doorloop met wat publiek gedaan, maar ik voelde me alsnog als een soldaat die net op het strand van Normandië geland was. Zeker toen de bommen afgingen bij het eerste nummer; die waren iets harder dan ik had verwacht!
‘Achteraf vind ik het vooral onwerkelijk dat ik aan zoiets gigantisch heb meegedaan. Als ik de foto’s zie, dan schrik ik best van hoe groots het allemaal was. Voor veel mensen was het ook echt het mooiste concert van hun leven; bizar om dat te horen over iets waar je zelf bij betrokken was. En ik had pas bij de derde show door dat m'n naam levensgroot achter me verscheen. Hoe surrealistisch is dat?’

 

 foto Cristel Brouwer

 

STUDIO VERSUS LIVE
Ayreon is echt een studioproject. Wat zijn de verschillen tussen Ayreon in de studio en Ayreon live; voor het gehele project, maar vooral wat betreft de drums?
‘Wat de drums betreft is het een verschil van dag en nacht. In de studio werken Arjen en ik samen de drumpartijen uit. We proberen dan van alles en nemen uiteindelijk de drums in stukken op. Dus eerst het intro, als dat naar tevredenheid is door met het couplet, refrein, terug om een gavere fill te plaatsen, en zo door tot het er helemaal op staat en klinkt als een logisch en coherent geheel. We hebben vaak zat gegrapt dat ik het toch nooit live zou hoeven spelen... Wel dus! Best lastig om een nummer dan van begin tot eind aannemelijk te laten klinken terwijl ik het nooit als een geheel gespeeld heb.
‘Voor het hele project is het natuurlijk een enorm verschil dat we nu met een complete band zijn. In de studio wordt de basis toch vaak gevormd door Arjen en mij, aangezien hij de meeste instrumenten zelf voor z'n rekening neemt. Het is dan ook superknap van iedereen dat het toch als de albums klonk; Arjen heeft een geheel eigen stijl van spelen die je niet zomaar even nadoet.’

Arjen Lucassen

Wat was bij de liveshows jouw aanpak en hoe is dat bevallen?
‘In eerste instantie vond ik dat ik alles exact zo moest spelen als op de platen, maar ik heet helaas geen Neil Peart en drum inmiddels ook iets anders dan bijvoorbeeld toen ik bijna 20 kaar geleden Electric Castle opnam. Dus gaandeweg ben ik de partijen wat vrijer gaan benaderen; wel dezelfde feel, maar niet per se elke klap hetzelfde. De arrangementen waren immers ook aangepast, dus dat werkte prima. Het was meer Ed zijn in plaats van Ed proberen na te spelen; als dat ergens op slaat. Toen we twee jaar geleden The Human Equation in z'n geheel deden, was ik nog een stuk strenger voor mezelf wat dat betreft, maar dat was ook een heel andere setting.’

 

CIRKEL
Met Ayreon en ook VUUR lijkt je je steeds meer te profileren als progdrummer. Terwijl je vroeger met Elegy, later met Gorefest en tot voor kort met Hail Of Bullets toch vooral een (death) metaldrummer was. Zie jij dat ook zo, en hoe zie jij deze stijlverschuiving?
‘Ja en nee, ik zie het zelf meer als een soort cirkel. Bij Elegy lag de focus nog voornamelijk op technische krachtpatserij, alles wat de gitaristen deden moest met handen en voeten worden meegespeeld, en dat was best "proggy". Gorefest was weliswaar muzikaal een heel andere wereld, maar ik drumde zeker op False nog net zo druk. Alleen kwam het daar veel beter tot z’n recht, denk ik.
‘Ik was door het dolle heen toen Arjen me in 1998 voor het eerst als drummer vroeg. Ik had twee Ayreon-albums zien verschijnen waarop ik maar wat graag had willen drummen, en nu kreeg ik m'n kans. Into The Electric Castle was dan ook echt een "erop of eronder"-plaat, en ik heb vreselijk m'n best gedaan om de verwachtingen waar te maken. Voor velen was ik toen inderdaad waarschijnlijk een deathmetaldrummer die "ineens" prog ging spelen.
‘Toen kwam in 2005 de Gorefest-reünie, waarbij ik weer flink mocht vlammen, en tegen de tijd dat we met Hail Of Bullets begonnen was ik m'n geldingsdrang wel kwijt. In die band vond ik het vooral een uitdaging om het geheel goed te laten klinken met vette grooves en goed geplaatste fills, een stuk minder technisch maar niet direct makkelijker. Op de Ayreon-platen kon ik nog steeds m'n ei ruimschoots kwijt wat dat betreft.
‘En nu met Vuur... Tja, ik drum gewoon zoals ik drum, vind mezelf nu niet ineens weer een uitgesproken progdrummer eigenlijk. Als een stuk om wat vuurwerk (!) vraagt, dan lever ik dat met veel plezier, maar zeg nou zelf; wie gaat er in hemelsnaam door Anneke heen zitten roffelen? Ik zie het vooral als mijn taak om haar en de rest van de band een solide basis te geven, met alle ervaring en bagage die ik in de afgelopen 35 jaar als drummer heb vergaard.’

 

RECENSIE VUUR
Voordat we met Ed doorpraten over het Vuur-debuut, kun je hieronder eerst onze recensie lezen van dat album, geschreven door Wouter Dielesen.

album Vuur - In This Moment We Are Free – Cities (Inside Out/Sony)


Bij de samenstelling van haar nieuwe groep Vuur putte Anneke van Giersbergen uit de muzikanten waar ze projectband The Gentle Storm mee vormde. Zo kwam ze ook uit bij drummer Ed Warby (Ayreon, Star One, Hail Of Bullets, Gorefest). Met progressieve metal als uitgangspunt blijkt hij de perfecte keuze voor debuutplaat In This Moment We Are Free – Cities. Zijn harde klappen, accuratesse en kenmerkende timing zijn bepalend voor de elf tracks. Neem het stuwende spel en de rollende kicks in opener My Champion – Berlin, de grootse slagen en accenten in slepende nummers als Time – Rotterdam en The Martyr And The Saint – Beirut of het messcherpe Days Go By - London. Warby krijgt volop de ruimte, maar neemt nauwelijks de lead. Die rol laat hij over aan de geweldig zingende Van Giersbergen. Toch valt de 49-jarig Rotterdammer op. Niet op de laatste plaats vanwege zijn volvette geluid, dat hij zelf treffend omschrijft als zijn ‘beste drumsound in tijden’.
(Wouter Dielesen)

 

BEUKEN
Bij Vuur is jouw rol belangrijk en heel sfeerbepalend, maar bij Ayreon kun je qua drumspel meer uitpakken. Heb jij zelf een voorkeur?
‘Wat ik net al zei; ik zie mezelf tegenwoordig vooral als banddrummer. Een ietwat dominant aanwezige banddrummer wellicht, maar toch. En ik vind het heerlijk om zo nu en dan flink los te mogen gaan op een Ayreon-plaat – zou dat ook voor geen goud willen missen – maar ik voel me bij Vuur echt precies op de juiste plek zitten. Lekkere grooves beuken, locken met Johans bas en de heavy gitaren van Fer en Jord; zo nu en dan even flink knallen waar het past, maar verder gewoon zorgen dat we met z'n allen goed klinken. Geen voorkeur dus. Ik zou het allebei missen als het er niet meer was. Balans is alles.’

 

 foto Cristel Brouwer

Je vertelde Wouter dat je nog nooit zo’n vette drumsound hebt gehad als op het album van Vuur. Kun je daar meer over vertellen?
‘Nog nooit is misschien overdreven. In het verleden heb ik ook niet te klagen gehad over m'n geluid (Electric Castle gaan we nooit meer overtreffen, die plaat klinkt nog steeds zo ontzettend goed). Maar ik was qua sound al erg tevreden met de laatste Ayreon (The Source) en op Cities klinken ze ook echt als een kanon. Prima jaar voor me wat dat betreft. Een van de redenen is denk ik dat ik met wat dunnere stokken ben gaan spelen, van boomstam 7B naar een iets beschaafdere PRO1 (Balbex). Hierdoor sla ik alles minder dood en ademt de kit veel meer, wat een veel opener geluid oplevert. Ik mep nog steeds loeihard, maar grappig genoeg hoor je dat met deze stokken veel beter. 
‘Qua gear is er eigenlijk niets veranderd. Ik neem al jaren alles op bij Sandlane met een Sonor S-Class Pro die daar van me staat. Fantastisch klinkende kit, laat zich makkelijk stemmen en opnemen. Met de mic-plaatsing bemoei ik me doorgaans niet, dus daar kan ik ook weinig over kwijt. Het knappe aan de mix van Joost is dat alles superhard en krachtig klinkt, zonder samples eronder om het aan te dikken (wat voor mij vaak juist het tegenovergestelde bereikt), terwijl er toch een aardige muur aan bas en gitaar omheen is opgetrokken. Op The Source zijn de drums ook helemaal akoestisch; heel erg blij mee! 
'Inmiddels ben ik overigens de trotse bezitter van een  superlatieve SQ2, dus wie weet klinkt de volgende Ayreon/Vuur(?) wel nóg beter. Live klinkt-ie in ieder geval echt als een beest (met dank ook aan Niels Jensen, die zowel bij Vuur als Ayreon achter de tafel staat).’

  

FAVORIETE FILL
Wat is wat jou betreft het lekkerste nummer van het Vuur-album, qua drums, sound en feel?
‘De grootste showcase is denk ik The Martyr And The Saint - Beirut, met z'n oneven maatsoorten en listige variaties in de fills en zo. Best subtiel voor mijn doen ook. Days Go By - London vind ik ook erg geslaagd; dat is een hele pittige om goed uit te voeren, omdat er haast geen "normale" beat in zit. Maar de opener My Champion - Berlin is als geheel wel de lekkerste, denk ik. Het meest "Ed"; en m'n favoriete fill zit erin (als ik uit de reprise van het intro kom; elke keer dat ik die hoor, denk ik bij mezelf:  zo, goed gedaan.
‘Joost heeft trouwens een behoorlijke hands-on aanpak wat de drums (en de rest) betreft, en eerlijk gezegd moest ik daar best aan wennen. Veel partijen waren al behoorlijk ver uitgewerkt op de demo's maar als we ze dan in de oefenruimte gingen doornemen kwam hij vaak met allerlei suggesties om een en ander interessanter/spannender te maken. Soms vond ik 'm daar best ver in gaan, maar als ik het eindresultaat nu terughoor, ben ik erg blij dat 'ie me zo gepusht heeft. Als je al zolang drumt, ga je toch een beetje op je basisrepertoire terugvallen, en Joost heeft me wat dat betreft echt uit m'n comfort zone gehaald. Al zal ik nooit een goede side-sticker worden, vrees ik...’

 

Wat zijn op korte termijn de plannen met Vuur, en wat zijn de plannen voor de toekomst?
‘In November gaan we drie weken als special guest van Epica op tour door Europa, en in december doen we een paar headline shows (waaronder een klein huzarenstukje, waarbij we gaan proberen de prachtige Ronda-zaal van Tivoli Utrecht te vullen; spannend!). Begin volgend jaar zijn we ook weer volop aan het touren, en van de zomer pikken we zo veel mogelijk toffe festivals mee. En als alles een beetje loopt zoals we hopen, dan komt er zeker een vervolg op Cities, dus de komende jaren blijft het vuur nog wel even branden.’

 

ZANG
Bij Ayreon zong je vanachter je kit ook een stukje. Dat klonk behoorlijk goed, en je doet dat ook bij jouw eigen doomproject The 11th Hour. Hoe staat het met dat project; zijn er plannen voor de toekomst?
‘The 11th Hour staat al een paar jaar op non-actief. Ik aarzel om te zeggen dat ik er nooit meer iets mee zal doen, er is immers niets zo onvoorspelbaar als een zingende drummer maar op dit moment heb ik er echt geen tijd en inspiratie voor. Beide 11th Hour-albums hebben me ongeveer een jaar gekost, elke dag in m'n eentje ploeteren tot ik tevreden was (wat ik als eeuwige perfectionist nooit ben). Ik ben zo trots als een pauw op die platen, en wie weet komt er ooit een vervolg, maar voorlopig niet. Al zal ik mezelf kennende wel weer iets in de doom/death-hoek gaan doen. Dat kriebelt nu eigenlijk alweer.

 

Ed Warby zingend bij The 11th Hour


‘Dat stukje zingen was trouwens ook voor mij een verrassing. Het werd me pas kort voor de try-out heel nonchalant door de geluidstechnicus verteld: "We moeten even kijken hoe we dat doen met de microfoon voor het zingen" Het zingen??? "Ja Ed, je gaat een stukje zingen.” Alsof ik nog niet zenuwachtig genoeg was... Maar ik vond het erg leuk om te doen, al werd daarover na afloop haast meer gepraat dan over m'n drumwerk!’

zoeken
zoeken