Op Je Oren Online
Audio bij de rubriek in Slagwerkkrant 170
Slagwerkkrant Plus 15-06-2012 07:06
In de rubriek ‘Op Je Oren’ van Slagwerkkrant 170 (juli-augustus 2012) draaiden we voor de geblinddoekte panelleden het album ‘Spectrum Road’ van het gelijknamige allstar-kwartet rond drumster Cindy Blackman. Hieronder een samenvatting van de reacties; in het magazine lees je de complete commentaren. Beluister de tracks hieronder bij Gevonden Releases.
Het kwartet Spectrum Road is op 6 juli te zien op North Sea Jazz: Jack Bruce (bas, zang), Vernon Reid (gitaar), John Medeski (Hammond orgel) en Cindy Blackman (drums). Het gelijknamige, begin juni verschenen, album is een eerbetoon aan Tony Williams. Driekwart van de gespeelde stukken is oorspronkelijk van The Tony Williams’ Lifetime (met albums als Emergency! (1969), Turn It Over (1970) en Ego (1971). Jack Bruce was op zowel Turn It Over als Ego van de partij. Cindy Blackman gaat aan de slag met de partijen van Tony Williams. Ik geef het je te doen! Het bevalt niet iedere geblinddoekte, maar Slagwerkkrant-uitgever Erk Willemsen lust er wel pap van.
Han Nijenhuis
Deze drummer speelt vast al heel lang. Daarmee bedoel ik niet dat hij enorm goed is, maar meer dat hij waarschijnlijk oud is. Minstens zestig. Het drumwerk is namelijk vooral ouderwets, en dan niet allereerst in de positieve zin van het woord. Niet slecht, bij vlagen best lekker zelfs. Maar in het rockachtige werk mis ik toch de groove en power; in de vele improvisaties zit te weinig souplesse. Zowel band als drums klinken sixties. Dat is dan weer mooi, hoewel ik liever een iets strakkere, fellere snare hoor.
Rienk Wopereis
De drummer doet leuk mee in de roerige mix-up aan stijlen, heeft behoorlijk wat punk in z’n donder, maar stoelt zijn spel vooral op een jazzachtergrond. Zou me verbazen als hij niet met traditional grip speelt. Hij heeft diepte in z’n drumsound, die hij uit een stereotiep jazzkitje slaat. Af en toe klatert hij er een lekkere robuuste rockbeat uit, maar zijn spel is vooral onnavolgbaar bewegelijk, organisch en luid. Klinkt als een jonge Joey Baron bij John Zorn, maar dan rauwer nog, en minder gearticuleerd. Lekker wel.
Erk Willemsen
Als ik dit soort muziek voor het eerst zou horen, zou ik compleet uit m’n plaat gaan. De drummer speelt leentjebuur van Cobham tot en met Carlock. De flamfills worden zo vaak ingezet dat ik zijn/haar naam toch minstens had moeten raden, met zo’n duidelijk handelsmerk. Maar ik kan het toch niet plaatsen. Hij/zij gaat enorm tekeer, heeft een compleet vrije rol in dit geheel van Hammond, gitaar en bas, stuwt en bepaalt; rockt en jazzt tegelijk. Dit is goed, héél goed.
