Voor ‘Spelen’ van Slagwerkkrant 172 (nov-dec 2012) vroegen we Mario Goossens om ritmes die hij te gek vindt en die hem hebben gemaakt tot de drummer die hij is. De Triggerfinger-drummer kwam met veertien tracks van drummers die hem sterk hebben beïnvloed, en leverde uitgebreid commentaar. Van de zestien transcripties die we daarvan maakten, plaatsten we er tien in het magazine; de overige zes vind je hier (klik onder Documenten op het pdf-icoontje). Goossens’ uitgebreide en ongecensureerde commentaar bij alle tracks lees je hieronder.
Slayer - Angel Of Death (drums Dave Lombardo)
‘Dit is jeugdsentiment. Ik draai vanaf mijn twaalfde deze lp, in die tijd gekregen voor Kerst, en het is nog steeds een van mijn all time favorites. In het midden van het nummer, na de gitaarsolo, zit deze break met double bassdrum en toms. Dave Lombardo klinkt altijd ruw en speelt altijd goed. Onze coproduceer Greg Gordon, die veel live-dvd’s van Slayer heeft gemixt, vertelde: “Bij elke sessie die ik opende van een liveshow was Dave Lombardo altijd even strak en rauw, en dat over een tour van vier maanden. Er zat gewoon niet één mindere show bij”.’
Los Lobos - Emily (drums Jim Keltner)
‘Moeilijke keuze als het gaat over Jim Keltner, want ik vind alles goed wat hij doet. Hij is sessiedrummer van de grote orde in de US en speelde voor vele artiesten, als Neil Young, Bob Dylan en John Lennon, en hij was een goede vriend van George Harrison. De reden dat ik hem kies, is gewoon dat hij zo muzikaal speelt en groovet als een tiet. Dit nummer, vooral de groove, lijkt zo gemakkelijk, tot je het zelf moet spelen.
Barkmarket - Visible Cow (drums Rock Savage)
‘Hoe dit nummer begint en dan uitbarst tot een georchestreerde kankerherrie. De favoriete band van Triggerfinger. Onze coproduceer Greg Gordon werkt heel veel met Dave Sardy, die in deze band zanger-gitarist was en nu een wereldbekende producer is voor o.a. Red Hot Chili Peppers, Oasis, Wolfmother, et cetera, et cetera. Dit groovet zo lekker, en daarom moet ik hem er zeker in zetten: keiharde groovy shit.’
The Who - Heaven And Hell (drums Keith Moon)
‘Dit is het openingsnummer van de plaat Live At Leeds, die is uitgekomen in 1970. Ik was zelfs nog niet geboren, maar mijn nonkels waren Stones- en The Who-fans. Als kleine jongen zat ik elke ochtend bij mijn grootouders voor ik naar school moest, en een van die nonkels woonde nog thuis. Hij zette altijd veel The Who op de platenspeler voor hij naar zijn werk ging… Hier hoor je de energie uit de speakers knallen; lekkere vette rock ’n’ roll. Bij The Who is het ook altijd moeilijk kiezen; je zou ook alles kunnen uitschrijven…’
Roy Montrell - (Everytime I Hear) That Mellow Saxophone (drums Earl Palmer)
‘Earl Palmer is een grote invloed voor Jim Keltner, en als je de historie van rock ’n’ roll bekijkt, is hij eigenlijk de eerste echte rockdrummer. Hij speelde op de eerste platen van Little Richard, Fats Domino, Eddie Cochran, Ritchie Valens, et cetera, et cetera. Hij was een grote sessiedrummer tot zelfs in de jaren tachtig. The Jacksons, Dr. John, noem maar op, konden op zijn talent rekenen. Waarom dit nummer? Wel dit groovet weer zo lekker en is zo muzikaal, met de nodige dynamiek.’
Rod Stewart - Da Ya Think I’m Sexy (drums Carmine Appice)
‘Dit is zo’n steengoed lied. Alleen al door het feit dat Carmine het heeft meegeschreven is het een bom van een nummer met alweer zo’n vette groove. Zoals bij veel dingen die ik kies, gaat het om de functie van het lied en niet om een coole drumpartij alleen te hebben. Waarschijnlijk ook omdat Carmine zelf kan zingen, maar het nummer zit zo clever in mekaar.
Ook voor de tijd met Rod Stewart was Carmine een inspirerende drummer voor velen. Hij is ook de ontdekker van John Bonham en introduceerde hem bij Ludwig. Dit gebeurde ten tijde van Vanilla Fudge, de andere groep waar Carmine in speelde. Check zeker Vanilla Fudge uit, en dan vooral het nummer Keep Me On Hanging On.’
The Small Faces - Lazy Sunday Afternoon (drums Kenney Jones)
‘Ook hier geldt weer: alles van The Small Faces of The Faces is goed. Ik neem deze maar, omdat veel mensen dit waarschijnlijk kennen. Heerlijk nummer; luister hoe dat klinkt. Hier kick ik vooral op die sixtiessound met hoge getunede ketels. Lekker, zo genieten van muziek.
Na de dood van Keith Moon speelde Kenney Jones nog even bij The Who, op de plaat Face Dance. Daarvan is You Better You Better You Bet mijn favoriete track. Te gek hoe hij zijn fills speelt… Mij valt op hoeveel invloed hij heeft gehad op Jack White en veel Engelse drummers van nu (Beady Eye, Oasis, de hele Manchester Beat-periode in de jaren negentig).’
Led Zeppelin - No Quarter (drums John Bonham)
‘ALLES waarop John Bonham drumt is fantastisch, maar doe dit nummer maar. Bonham is simpel uit te leggen:
EIGEN KARAKTER
EIGEN SOUND
EIGEN GROOVE
UNIEK
ONE OF A KIND’
Fiona Apple - On The Bound (drums Matt Chamberlain)
‘Matt Chamberlain is de meest gevraagde sessiedrummer van het moment in LA en terecht. Deze cd heb ik veel beluisterd en heb er ook veel mee meegespeeld om die groove te ontdekken en vooral ook door zijn creativiteit met drums. Net zoals Jim Keltner is hij bezig met sound en het spelen in functie van de song. Deze hele cd is een mijlpaal op gebied van drums was zeer vernieuwend voor mij.’
Beck - Diamond Bollocks (drums Joey Warroncker)
‘Joey Warroncker is de zoon van bekende fusionproducer Lenny Warroncker. Hij groeide op met alle grote drummers die voor zijn vader drums kwamen spelen in de studio. Hij heeft een beetje de oude stijl van rockdrummen, zoals Kenny Jones of Keith Moon. Tegenwoordig speelt (en produceert) hij veel bij singer/songwriter-acts. Check zijn stijl van spelen uit; vooral de fills zijn geniaal!’
Jimi Hendrix - Who Knows (drums Buddy Miles)
‘De groove van deze vent is zo speciaal, en je merkt meteen ook weer waar Steve Jordan het vandaan heeft. Hij speelt heel simpel, waarschijnlijk ook omdat hij de zanger is. Op deze plaat speelt hij rond de zang en denkt hij niet in drumpatronen; wat wij wel dikwijls doen. Zeer mooie groove.’
The Rolling Stones - Fool To Cry (drums Charlie Watts)
‘Mooi nummer met zo’n intense sfeer in het spelen van de groove en de soort fills erin. Watts is een goede vriend van Jim Keltner, en Keltner speelde later zelfs op Stones-platen percussie. Samen hebben ze nog eens een duoplaat uitgebracht; echt leuk. Charlie rules!’