In Slagwerkkrant 172 (nov-dec 2012) publiceerden we een kort verslag van de clinics die Thomas Lang eind september gaf in Eindhoven, Zwaag en Gits. Dit als voorproefje op het interview dat zal verschijnen in Slagwerkkrant 173 (jan-feb 2013). Jan Kloosterboer schreef een uitgebreid verhaal over de clinic van Lang bij Drumstation Eindhoven, dat we je zeker niet willen onthouden. Lees hieronder zijn complete relaas.
Thomas Lang is en blijft een geweldenaar, hoor. De zaal was packed, sfeer was geweldig. Mensen van diverse pluimage; van veertien tot zeventig. Hij begon iets later (20.15 uur), omdat men de beamer niet aan de praat kreeg. Er stond een camera op zijn voeten gericht en via die beamer werd dat op een scherm geprojecteerd; erg indrukwekkend allemaal.
Lang introduceerde zichzelf aldus: ‘Hi, I am Thomas Lang. I will play for you two new tunes which I recorded with my new band and after that I will play some free stuff. I don't know yet what I will come up with, but enjoy!’
Keiharde muziek, tegen de metal aan, en in ieder geval zonder de vaste 4/4-maten. Na een maat of wat was ik hem kwijt. Niet echt mijn ding, maar wel knap, want de tempowisselingen en diverse maatsoorten wisselden elkaar in flink tempo af. De drumsolo daarna begon heel easy op cymbals, en later heel veel en heel snel op toms, cymbals, dubbele bass; alles kwam er zo makkelijk uit… Niet normaal!
Na zijn solo de Q&A. Lang begon met de presentatie van zijn gear (DW drums, Meinl bekkens, zijn eigen Vic Firth Signature stokken (they are heavy, they sound beefy cause of their weight and they are white, which looks cool on stage). Uiteraard was er de vraag: hoe lang drum je? (nou heeeeeel lang); hoe heb je die onafhankelijkheid geoefend? (nou, Stick Control van voor naar achter doorgespeeld, beginnend met links, daarna met rechts, dan ook met de voetjes, eerst links, dan rechts, dan handjes en voetjes tegelijk, en dan je eigen dingen verzinnen, en dat alles uiteraard allemaal voorgedaan); hoe hij zijn auditie bij Dream Theater ervaren had? (geweldige ervaring, had hij niet willen missen, supertijd en Mike Mangini is een goede vriend van hem en wenst hij het beste bij DT); zijn twirling met stokken en hoe hij dat heeft geoefend, en uiteraard alles voorgedaan…
Lang nam de tijd, beantwoordde alle vragen. Een van de vragen was ook hoe hij het voor elkaar krijgt zo lang te studeren (hij doet dat dus gewoon nog steeds elke dag een uur of drie). Zijn opvallendste opmerking: Never play while you’re practising; no foolin' around. Practice with focus. Ik vind het knap dat iemand dat uren achter elkaar kan. Een logische was dan ook: Practice what you gonna play.
Een andere tip was: Always play in your comfortzone. Dit betekende min of meer dat als je niet je eigen spullen hebt (zoals hij bij Drumstation op een geleende DW set speelde; alle pedalen waren anders, de een met een voetblad dat te ver omhoog stond, een ander veel te laag en nog meer dingen, waar je dus vaak bij bijvoorbeeld festivals mee te maken krijgt) dat je op 60% van je kunnen speelt en het dan nog goed klinkt en lekker rolt ‘like I am now.’ WTF... Als dit 60% was…
Hij sloot de avond af met een stuk dat hij medegecomponeerd heeft met (naar ik meen) de bassist van Korn; ook een zwaar metalstuk, snoeihard ook weer, dus oordoppen in. Rond 22.00 uur was hij klaar. Hij werd bedankt door Jan en Leonie van Drumstation, verfriste zich en kwam na een kwartier terug om alles te signeren wat hij voor zich kreeg en met een ieder op de foto te gaan. Een mooie en sympathieke afsluiting van een heerlijk avondje trommelgeweld.