Ddrum in andere handen: einde of nieuw begin?

Merknieuws 07-03-2005 11:22

Fabrikant Clavia heeft Ddrum voor een onbekend bedrag verkocht aan de Amerikaanse distributeur Armadillo Enterprises. Clavia had problemen met de uitbesteding van de productie en wil zich voortaan gaan richten op synthersizers.

Armadillo is direct begonnen met een nieuwe drumkit. Naar verwachting zullen alle bestaande modellen op termijn verdwijnen. Tot opluchting van vele slagwerkers wereldwijd heeft Armadillo beloofd de Ddrum-triggers te blijven ontwikkelen.

Met de verkoop van Ddrum is een belangrijke voorloper en innovator op het gebied van electronsiche drums in andere handen gekomen.

Het begin
Ddrum startte in 1983 in Stockholm, Zweden, met de Percussion Plate als allereerste product. De Percussion Plate was een platte metalen doos met een oppervlakte van ongeveer 23 centimeter. Als je met een drumstick op de schijf sloeg, zorgde een chip voor de omzetting van de aanslag in geluid. De sampling rate was slechts 8 bit, wat tegenwoordig erg laag is, maar de dynamiek was uitstekend en bovendien was de Plate de enige in z'n soort.

Op dat moment gebruikte de rest van de wereld nog Simmons drums - grote kunststoffen pads met een erg basic, analoog geluid dat bij lange na niet in de buurt kwam van een oorspronkelijke drumsound.

In 1984 volgde Ddrum met de eerste volledige drumkits: de ddrumRack en ddrumStudio. Meer technische vernieuwingen volgden, en toen veelgevraagde sessiedrummers als Larry Londin, Jonathan Moffet, Kenny Aronoff, Joe Franco en Jim Keltner de Ddrum-kits gingen gebruiken, kreeg het merk steeds vastere voet aan de grond.

De doorbraak
Het paradepaardje verscheen in 1993 met de Ddrum3. Een bijzonder krachtig product dat nog steeds flink zou verkopen als het werd geproduceerd. De triggerinterface had de snelste respons aller tijden van 1,5 milliseconde. Ook moderne kits slagen er vrijwel niet in dat te evenaren. Bovendien waren de pads ongelooflijk aanslaggevoelig, met 1000 verschillende niveaus. Ter vergelijking: de meeste electronische drumkits van vandaag onderscheiden minder dan 130 niveaus.

Alsof dat niet indrukwekkend genoeg was, was het apparaat ook nog eens 'positionally sensitive' en herkende het waar je als slagwerker de pad raakte. Uiteraard kon je alle mogelijke sounds van akoestische kits in de module invoeren. In feite was de Ddrum3 de enige electronische drummodule die je vrijwel identiek aan een akoestische kit kon laten klinken.

Geen wonder dat vrijwel alle drummers op tour in die tijd een Ddrum3 tussen de gewone trommels hingen. Bovendien ontdekten metaldrummers dat ze hun immens snelle bassdrums met de Ddrum-triggers slechts licht hoefde te spelen en dankzij de electronica toch vet en gelijkmatig konden laten klinken.
De concurrentie
Tijdens de Winter NAMM-Show in Anaheim, VS begin 1997, volgde de Ddrum4: een soort uitgeklede versie met minder opties. De geluidskwaliteit ws nog steeds uitstekend, evenals de triggering. Maar andere merken voegden extra snufjes toe, zoals een clicktrack en backing tracks. Hoewel een heleboel professionals de Ddrum bleven gebruiken, stapte het grote publiek over op de DTX’s van Yamaha en de Vdrums van Roland.

De toekomst
Het lijkt erop dat er met de nieuwe eigenaar van Ddrum, Armadillo Enterprises, een einde is gekomen aan een tijdperk. De vraag is natuurlijk of Armadillo erin slaagt om Ddrum opnieuw weer aan de top te brengen, of dat er een nieuwe winnaar op het toneel verschijnt.
zoeken
zoeken